Αντί για πρόλογο…

Το ζήτημα κάθε φορά είναι η εύρεση και η διατήρηση της ισορροπίας, όποια κι αν είναι αυτή για τον καθένα. Δεν πρόκειται για προορισμό, τότε άλλωστε θα μιλούσαμε για μόνιμη ίσως κατάσταση και τέτοιες στον υλικό κόσμο μας δεν υπάρχουν… «τα πάντα ρει», όπως είπε πρώτος και ο φιλόσοφος Ηράκλειτος. Δεν είναι όμως εύκολο αυτό για όλους τους ανθρώπους, κάποιοι είναι φτιαγμένοι για να βρίσκονται σε μια αέναη κίνηση, σε μια διαρκή αναζήτηση, σε μια δημιουργική πορεία, όπως επιβάλλει η ανήσυχη φύση τους…

Τις πιο πολλές φορές ο μέσος άνθρωπος βρίσκεται πολύ κοντά στην ισορροπία, αφού έλκεται από ασήμαντα πράγματα που τον κάνουν να αισθάνεται πλήρης, να νιώθει πως βρίσκεται σε μια ζηλευτή και όμορφη κατάσταση, άσχετα αν αυτή υφίσταται με τελείως ειδικές προυποθέσεις και αυστηρά μέσα στον μικρόκοσμό του. Αντίθετα ο ανήσυχος άνθρωπος αλλάζει διαρκώς στόχους όταν τους εκπληρώνει ή όταν δεν του αρκούν πλέον οι υπάρχοντες και κινείται διαρκώς σε μια πορεία πολλές φορές αναρχοαυτόνομη και αυτοκαταστροφική, αρκετά συχνά δημιουργική και ωφέλιμη για το κοινό καλό, αλλά μη ικανή σαν συνθήκη να του προσφέρει τη λύτρωση που πάντα επιθυμεί και επιδιώκει, συνειδητά ή ασυνείδητα… Οι χαρές και οι επιτυχίες που αποτελούν την νιρβάνα του πλήθους δεν του είναι αδιάφορες, απλά αντιλαμβάνεται την ματαιότητά τους και τις αξιολογεί κατάλληλα. Εκεί άλλωστε κρύβεται ένα από τα μυστικά της δύναμής του : παρά την συνειδητοποίηση της ματαιότητας συνεχίζει να συμμετέχει, να διεκδικεί, να δημιουργεί, να ζει…

Όταν επιτυγχάνει σημαντικούς στόχους που αξίζουν στη δική του κλίμακα, το απολαμβάνει ανάλογα με τον επιμέρους χαρακτήρα και τον ψυχισμό του, συνήθως όμως έντονα και για μικρό χρονικό διάστημα, όπως συμβαίνει για όλα σχεδόν τα (πολύ) ωραία πράγματα… Και μετά από ένα διάστημα μελαγχολίας και αναζήτησης νέων νοημάτων και στοιχημάτων, ρίχνεται στην επόμενη μάχη, στο επόμενο ταξίδι προς την δική του Ιθάκη, ή καλύτερα προς μία από τις Ιθάκες του…

Ή μήπως η Ιθάκη είναι ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ για τον καθένα;